Evet depresyon tuzağına düşmek üzereyim. Esma öğretmişti bu terimi de... Hiçbir şey dünyanın sonu olamaz diyerek kendim bile emin olamıyorken polyannacılık oynamadığıma, milleti nasıl inandıracağım da düşmeyeceğim bu tuzağa bilemiyorum hiç... Gerçekten umutsuzum biraz... İnsanlarla birlikte olmam gerek, sürekli konuşmam, geyik yapmam, gülmem gülmem gerek... Çok yorucu ama yok başka bir yolu... Gerçekten yok... Kabuğuma çekilirsem kendimi bitireceğim... Sürekli kendimi suçluyor ve kendime yükleniyorum... Sebep tabi ki para... Çok komik ama gerçek... Resmen parasızlıkla eğitiyorum kendimi... Ne garip 4 yıl önce ilk işime girdiğimde patronlara bağırıp çağırmıştım, parayla insanı eğitemezsiniz diye, bir karış dilimle:) Hakkaten komik bir insanım. Şimdi kendimi eğitiyorum parayla... Evet kriz var, evet işsizlikvar ama ben bunu çok farklı bir şekilde yaşıyorum, bir işe başvurma durumuna gelmeden çok önce kendimi parasızlığa alıştırıp krizi bu şekilde yaşıyorum. Elim belimbağlı (There's something about Mary filmini böyle çevirmişlerdi Tavşanlı'da:). Hayat şu sıralar tatsız. Akşam hemen bitsin istiyorum, sabah ta öyle... Zaman hemen geçsin. Saygın gelsin beni kendimden kurtarsın istiyorum...
Öfff... Kendimi bile eğlendiremiyorum...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilGizemli olmuş biraz. Merak ettim ama sormayacağım kim olduğunu. İstesen yazardın diye düşünüyorum.
YanıtlaSil:))) biliyordum sormayacağını.ama inan senin bana hitap etmiş olman bile güzel.mutlu oldum be:)
YanıtlaSil