Az önce bir film izledim. "Des Hommes Et Des Dieux" (İnsanlar ve Tanrılar). Cezayir'de iç savaş zamanı bir manastırdaki keşişlerin hayatını anlatıyor. İslam, terörizm, hristiyanlık gibi artık birbirinden ayrı anılamayacak kadar kardeş olmuş konulardan bahsetmeyeceğim filmle ilgili. Benim ilgimi çeken insana duyulan umut ve keşişlerin ettikleri dualardı. Bir tanesinde diyor ki "Tanrım beni lütfen yargılama çünkü kimse senin karşında haklı olamaz". Güzel bi his birine ya da birşeye karşı bu kadar tereddütsüz güven duymak diye düşündüm. Bir de filmde, titanikteki müzisyenler misali bu keşişler savaşın ortasında manastırda kalmayı seçiyorlar ve tek yaptıkları, yapabildikleri işi yapıyorlar, dua etmek ve insanlara ilaç vermek. Kendilerini de sürekli sorguluyorlar bu sırada ne işe yaradıkları konusunda. İnsan olmanın en güzel hali bu duygu olabilir diye düşündüm. "Sadece insan" olduğunun farkında olarak, olumlu ve sakin kalmaya çalışmak.

Resim annemin bir arkadaşının bebeği.